ਗੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਜ਼ਾਦ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੀ ਰੂਹਾਨੀ ਗਹਿਰਾਈ

ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਦੀ ਅਭਿਵ੍ਯਕਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਆਤਮਿਕਤਾ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਕਵੀ ਗੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਜ਼ਾਦ ਦੀ ਕਵਿਤਾ —
 

“ਤੂੰ ਹੈਂ ਖੂਹੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੱਜਣਾ,
ਮੈਂ ਹਾਂ ਰਾਹੀ ਪਿਆਸਾ…”
 

ਇਸੇ ਰੂਹਾਨੀ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਅਨੁਭੂਤੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।
 

ਕਵੀ ਆਪਣੇ ਸੱਜਣ ਨੂੰ “ਖੂਹੀ ਪਿਆਰ ਦੀ” ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ — ਅਰਥਾਤ ਉਹ ਸਰੋਤ ਜਿਸ ਤੋਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਤਰੋਤਾਜ਼ਗੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਅਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ “ਰਾਹੀ ਪਿਆਸਾ” ਕਹਿ ਕੇ, ਕਵੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮ ਤਲਪ ਅਤੇ ਆਤਮਿਕ ਭੁੱਖ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
 

ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕਵੀ ਦੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ-ਭਰੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵੀ ਦਰਸਾਈ ਗਈ ਹੈ — ਜੇ 

ਤੂੰ ਹੈਂ ਖੂਹੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੱਜਣਾ,

ਮੈਂ ਹਾਂ ਰਾਹੀ ਪਿਆਸਾ।

ਦੋ ਘੁੱਟ ਮਿਲਣ ਦਿਵਾਨੇ ਮੈਨੂੰ,

ਪੂਰੀ ਰੱਬ ਤੇ ਆਸਾ।

ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਫਲ ਹੈ,

ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਾਂ।

ਚੜਦਾ ਰਹੀਂ ਵੇ ਵਾਂਗ ਸੂਰਜ ਦੇ,

ਵੱਟ ਨਾ ਐਵੇਂ ਪਾਸਾ।

ਰੱਬ ਦੀ ਮਿਹਰ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਮਿਲੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੱਜਣ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕੇ। ਇਹ ਦਰਸ਼ਨ ਉਸ ਲਈ ਆਤਮਿਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਸਰੋਤ ਹੈ।
 

ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਕਵੀ ਆਪਣੇ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਚੜਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ —
 

“ਚੜਦਾ ਰਹੀਂ ਵੇ ਵਾਂਗ ਸੂਰਜ ਦੇ, ਵੱਟ ਨਾ ਐਵੇਂ ਪਾਸਾ।”
 

ਇਹ ਪੰਗਤੀਆਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੱਚਾਈ, ਨਿਸ਼ਠਾ ਅਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹਨ।

ਸਾਰ

ਇਸ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕਵੀ ਗੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਜ਼ਾਦ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤਮਨੂੰ ਰੱਬੀ ਅਨੁਭਵ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਹੈ।

ਉਹ  ਪ੍ਰੀਤਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇ ਖੂਹ ਵਾਂਗ ਮੰਨਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਤਲਪ ਮਿਟਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੈ।

ਕਵੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਚੜਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਰਹੇ।